National Article

ကျော်စိန်ဘ တောထဲ ရောက်နေသည် ။ သူသည် မုဆိုးတစ်ယောက်ပါ ။ တောသတ္တဝါတွေကို ချောင်းမြောင်း သတ်ဖြတ်တဲ့ မုဆိုး ။ သူ ပဲခူးရိုးမ တောင်ခြေ တောကြီးရဲ့ တောနက်ထဲမှာ ရောက်နေသည် ။ စိမ်းစိုထူထပ်တဲ့ […]

“ ခင်မွန် ” “ ရှင်..” “ ဆရာ့ကို စားပွဲပေါ်က ဖိုင်အစိမ်းလေး ကမ်းလိုက်စမ်းပါ ..” “ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ…” ခင်မွန်သည် စားပွဲတွင် အလုပ်လုပ်နေရာမှထကာ ဆရာဦးစိုးဦးရဲ့ စားပွဲရှေ့သို့ လျှောက်လှမ်းလိုက်သည်

🏵️အခန်း ( ၁ )🏵️ လွမ်းသလားလို့မေးရင် ခေါင်းလေးကိုငြိမ့် လက်ကလေးကိုပိုက် ကလေးတစ်ယောက်လို ငါညာလိုက်မယ် မလွမ်းလောက်ပါဘူး…..။ ……………………………………… ” ဒါပြီးတော်တော့ ပိုင်စိုးရာ … မင်းများနေပြီ ” ” မများပါဘူး …

ဖွံ့ထွားကားစွင့် လုံးတစ်နေသော တင်သားအစုံပေါ်သို့ သန်မာသော လက်ဖဝါးနှစ်ခုက ဘယ်ညာပေါင်ထိပ်အပေါ်နားဆီမှ ကျရောက်၍လာသည်.။ ခင်နွဲ့ရီ နောက်သို့ ပြုံးယောင်သန်းသော မျက်နှာလေးနှင့် သမင်လည်ပြန် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်..။ “ဟင့်……ကို….“ သံရှည်လေးနှင့် မူလိုက်စဉ် တင်သားအစုံပေါ်က လက်နှစ်ဖက်က ခင်နွဲ့ရီအား နောက်ကျောမှ

🏵️အခန်း ( ၁ )🏵️ ” ဟောဒီက … ပဲပြုတ် ပူပူလေး … ယူကြဦးမလား … ဟောဒီက ပဲပြုပ် ” အလင်းထွက်ကျမလာသေးတဲ့ မနက်ခင်းတစ်ခု မွေးဖွားဖို့ ပန်းတချို့ ချွေးပြိုက်သီးနေတဲ့အခိုက်

ကျွန်မနာမည်က မေဣန္ဒြေအောင် ။ ကျွန်မက တစ်ဦးတည်းသော သမီးဆိုတော့ အိမ်ကလည်း အရမ်းချစ်ကြတာလေ။ ငယ်ငယ်ကတည်းက ပတ်ဝန်းကျင် အနီးအနားမှာ ကစားဖော်ကစားဖက်က ယောကျ်ားလေးတွေချည်းပဲဆိုတော့ ကျွန်မလည်း သူတို့နဲ့ပေါင်းပြီး ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်လိုပုံစံ ဖြစ်နေတာ ကျားကျားယားယားပေါ့။ အိမ်ကလည်း တစ်ဦးတည်းသော

သက်ထွေး ရင်တွေခုန်နေမိသည်။ သူတကယ်ပဲ ကြုံရတော့မည်လား။ ဒါမှမဟုတ် သူ့ကို အင်သွားတာလား၊ မကြာခင် အဖြေပေါ်တော့မှာပဲလေ။ သူဆိုင်ကယ် အစုတ်ကလေးနှင့် စစ်ကိုင်းတံတားကို ဖြတ်ကာ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် ညွှန်လိုက်သော ဟက်ပီးဟော်တယ်လေးသို့ ရောက်လာခဲ့သည်။ ကောင်တာက ကောင်ကလေးကို တစ်နေ့လုံး

ကျွန်တော်နဲ့သူက လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေပါပဲ။ ရာထူးနေရာချင်း မတူကြပေမယ့် ညီအစ်ကိုလို ဆက်ဆံတယ်။ လ္ဘက်ရည်ဆိုင်အတူထိုင် ဘောလုံးပွဲတွေ အတူကြည့်ခဲ့ကြတယ်။ ခင်မင်ရင်းနှီးခဲ့ကြတာ ၂ နှစ်ကျော်လို့ ၃ နှစ်နီးပါးတောင် ရှိခဲ့ကြပြီ။ ဘီယာဆိုင်မှာ အမူးသောက် ၊ ဆက်ရှင်ခန်းဝင်နဲ့ အတော်လည်း

“လက်ဦးဆရာမည်ထိုက်စွ ပုဗစရိယ မိနှင့်ဖ” ဒီစကားနှင့် ပတ်သက်လို့ ကျော်မိုး အသေအချာ စဉ်းစားနေ၏ ။ သူအခုလို မိန်းမတွေကို ဆော်တတ်တာ ၊ ဆော်ချင်တဲ့ စိတ်တွေ ပေါ်ပေါက်လာတာဟာ အရင်းစစ်တော့ အမြစ်မြေက ဆိုသလို သူ့ကို

အချိန်က ည (၁၂) နာရီလောက်ရှိပြီ။ ကားလမ်းမတလျှောက်မှာ လူသူအသွားအလာ သိပ်မရှိကြတော့။ ကားတစ်စီးတစ်လေလောက်သာ ဖြတ်သွားဖြတ်လာ တွေ့ရပြီး များသောအားဖြင့် အသံဗလံတွေက တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လျှက်ရှိကြတော့၏။ မို့မို့တစ်ယောက်တည်း ကားလမ်းမဘေးတစ်နေရာမှာ မတ်တပ်ရပ်၍ အိမ်အပြန် ကားတစ်စီးတစ်လေများ တွေ့လေမလားလို့ စိတ်ရှည်လက်ရှည်